Een nieuw album van Eric Vloeimans is altijd een feest, ditmaal betreft het opnamen gemaakt tijdens de tour van Vloeimans met accordeonspeler Will Holshouer in het najaar van 2021. Het vond plaats tussen twee lockdowns, inmiddels toeren Eric en Will door de V.S., in 2018 werkte de twee al samen op het album “Eric & Will”. Voor Eric is dit al zijn 24ste album mits ik goed heb geteld. Over Eric Vloeimans, een van de “uithangborden” van de Nederlandse jazz, hoef ik verder niet uit te wijden, maar Will Holshouer is vooral in Nederland minder bekend. Hij woont in New York en geeft les aan het Brooklyn College, hij begon accordeon te spelen in de jaren ’80 toen een vriend hem een oude Squeezebox gaf als een verrassing. Hij studeerde muziek, maar met de accordeon kon hij spelen in barbandjes en leerde hij vele soorten volksmuziek. Sindsdien heeft hij in meer dan 30 landen gespeeld, hij werkte o.a. met jazzvioliste Regina Carter, klezmer klarinettist David Krakauer, Suzanne Vega, Han Bennink & Michael Moore, Uri Caine e.v.a, ook werkte hij met diverse klassieke ensembles als het NYC Ballet, NYC Opera, Brooklyn Philharmonic. Dit is zijn 8ste album als leider, als sideman maakte hij er veel meer.

Op “Two for the Road” horen we jazz, folk, klassiek, Oost Europese gypsy klanken, een eerbetoon aan Louis Armstrong (“To Louis”) en ook aan bluegrass legende Doc Watson (“Deep Gap”), ook zijn er vijf improvisaties onder de titel “Innermission”. Het album gaat van start met de compositie “Tibi Gratias” van Vloeimans, een ingetogen nummer waarin onmiddellijk is te horen hoe voortreffelijk de ijle trompetklanken zich mengen met de donkere tonen van de accordeon. Daarna volgt “Innermission I“ een improvisatie opgezet door Eric, ook hier weer een vloeiend samengaan van beide instrumenten. Opvallend aan het spel van Eric is dat je eigenlijk alleen maar klanken hoort, geen duidelijke aanzet of allerlei andere technische geluiden, puur en alleen de klank van de trompet, superieur. Dan is er “Deep Gap”, zoals gezegd een eerbetoon aan Doc Watson , de meester van de flatpickin’techniek wat Will hier laat horen met zijn percussieve spel, mij klinkt het wat gekunsteld maar ik ben dan ook geen fan van bluegrass.

Interessanter wordt het in “Innermission 12” waarin Holshouser wel degelijk bewijst dat hij in staat is om de meest verschillende geluiden uit zijn squeezebox te toveren i.t.t. hetgeen ik las in andere recensies. “Innervision 2” laat Eric op zijn best horen als hij strooit met geluiden, van vogelgekwetter tot romantische uithalen, alles begeleidt door het sonore spel van Will. “Rainbow Connection” van Ascher en Williams is bekend van Kermit the Frog van The Muppets, Eric en Will geven een fraaie draai aan het nummer. Zo trekt er een uitermate uitgestrekt muzikaal landschap voorbij, het etiket jazz past niet, het is wel jazzy gebracht maar we horen flarden volksmuziek, Balkanklanken, bluesachtige schema’s, Fanfare Giancarlo en gedragen bijna religieuze klanken. Alles verenigd in het nummer “Redbud Winter van Will Holshouser. Indrukwekkend is het eerbetoon aan Louis Armstrong “To Louis”, geen krachtpatserij maar een gevoelige, liefdevolle ode aan een grootheid, hulde ! Kortom een absolute aanrader temeer omdat alle muzikale smaken die te horen zijn, zeker een gewillig oor zullen vinden.

Jan van Leersum.